กลับมาจากงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติคราวนี้ผมได้หนังสือมาหนึ่งเล่มชื่อว่า “นิทานคุณธรรม”  ตอนเห็นหน้าปกครั้งแรกผมก็หยิบขึ้นมาทันทีเพราะเป็นคนชอบอ่านนิทานสั้นๆอยู่แล้ว  พลิกอ่านเรื่องดูซะหนึ่งเรื่องจบแล้วเดินไปจ่ายเงินซื้อเลยครับ  โดนใจจริงๆ  นี่คือนิทานบทที่ 36 ในเล่มที่มีชื่อว่า “พึ่งตนเอง”

ลูกหอยทากถามแม่ว่า “แม่ ทำไมเราต้องแบกเปลือกที่ทั้งแข็งทั้งหนักอย่างนี้มาตั้งแต่เกิดล่ะ”

แม่ตอบว่า “เพราะว่าร่างกายของเราไม่มีโครงกระดูกมาค้ำจุน ได้แต่คลาน แถมยังคลานได้ช้าอีก เราจึงต้องมีเปลือกแข็งอย่างนี้มาคุ้มครอง”

ลูกหอยทากถามอีก “แล้วทีพี่ดักแด้ล่ะ พี่เขาก็ไม่มีกระดูก คลานก็ไม่เร็ว ทำไมเขาไม่ต้องแบกเปลือกที่แข็งและหนักอย่างเราล่ะ?”

แม่ตอบว่า “เพราะว่าพี่ดักแด้จะกลายเป็นผีเสื้อตอนโตขึ้น แล้วท้องฟ้าก็จะปกป้องเขาน่ะ”

ลูกหอยทากถามอีก “แล้วน้องไส้เดือนล่ะ เค้าไม่มีกระดูก คลานก็ช้า กลายเป็นผีเสื้อก็ไม่ได้ ทำไมเค้าไม่ต้องแบกเปลือกที่ทั้งแข็งทั้งหนักล่ะ?”

แม่ตอบว่า “เพราะว่าน้องไส้เดือนรู้จักมุดดิน แผ่นดินอันกว้างใหญ่จึงปกป้องเขา”

ลูกหอยทากรู้สึกน้อยใจ ร้องไห้โฮออกมา แล้วพูดว่า “พวกเราช่างน่าสงสาร ท้องฟ้าไม่ปกป้องเรา แผ่นดินก็ไม่ปกป้องเรา”

แม่หอยทากจึงปลอบใจลูกว่า “นี่แหล่ะเราถึงมีเปลือกที่แข็ง เราไม่ต้องพึ่งฟ้า ไม่ต้องพึ่งดิน เราพึ่งตนเอง”

เป็นนิทานที่แฝงข้อคิดและมุมมองต่างๆไว้เยอะมากมาย  เชิญคอมเม้นความเห็นไว้ด้านล่างได้เลยว่าในความคิดของเพื่อนๆ ผู้เขียนต้องการสื่ออะไร

เรื่องและภาพจากหนังสือ “นิทานคุณธรรม” เขียนโดย นิทัศน์ ธีระวิทย์ หาซื้อหนังสือดีๆเล่มนี้ได้ที่ 7-11  ราคาเพียง 49 บาทเท่านั้น